W zamyśle opracowanie Prawo pracy w zarysie ma przede wszystkim pomóc w studiowaniu uregulowań prawa pracy i uzyskaniu podstawowej wiedzy z tego zakresu. Mimo że obejmuje wszystkie istotne (podstawowe) zagadnienia, nie omawia wyczerpująco wszystkich kwestii dotyczących prawa pracy. Na rynku wydawniczym jest wiele podręczników prawa pracy lub szerzej prawa pracy i ubezpieczeń społecznych1, komentarzy do Kodeksu pracy, a także wielotomowe opracowanie pod redakcją naukową prof. dr. hab. Krzysztofa W. Barana. Niniejsza publikacja cechuje się jednak oryginalnością i odrębnością od pojawiających się w obrocie naukowym i dydaktycznym tytułów. Nie jest jedynie pomocą dydaktyczną, lecz jest także pracą naukową. Bazuje na uregulowaniach Kodeksu pracy, ale w kwestiach istotnych z punktu widzenia praktycznego informacje uzupełniono o najnowsze orzecznictwo i wypowiedzi doktryny. Dodatkowo syntetycznie przedstawiono lub zasygnalizowano uregulowania prawne pozakodeksowe. O walorze praktycznym świadczą również pytania kontrolne i wzory podstawowych dokumentów związanych ze stosunkiem pracy. Z kolei walor naukowy przejawia się w licznych przypisach, odnoszących zarówno do źródeł prawa, do literatury, jak i orzecznictwa. Opracowanie składa się z siedmiu rozdziałów. Punktem wyjścia są rozważania terminologiczne i pojęciowe, źródła prawa pracy, jego funkcje i zasady. W rozdziale II, poświęconym stosunkom pracy, omówiono zasady nawiązania i rozwiązania umowy o pracę, elastyczne formy zatrudnienia oraz uregulowania pozwalające kontrolować pracownika. W kolejnych rozdziałach omówiono czas pracy i odpoczynku, wynagrodzenie za pracę, obowiązki i odpowiedzialność pracodawcy i pracownika, uprawnienia związane z rodzicielstwem i zatrudnianie młodocianych oraz rozpatrywanie sporów. Zamieszczono również wzory podstawowych dokumentów, w tym umów o pracę. Opracowanie jest skierowane do studentów rożnych typów szkół wyższych (licencjackich, magisterskich) o kierunkach społecznych i ekonomicznych, w których przedmiotem wykładu są elementy prawa pracy. Formuła opracowania nawiązuje do systematyki Kodeksu pracy, ale jedynie w części dotyczącej wynagrodzenia za pracę, ochrony związanej z rodzicielstwem, czasu pracy i rozpatrywania sporów. W pozostałej części instytucje i zagadnienia prawne starano się pogrupować zgodnie z materialnym powiązaniem między poszczególnymi zagadnieniami, a nie formalną systematyką Kodeksu pracy. Inspiracją do przygotowania niniejszej publikacji były wieloletnie doświadczenia dydaktyczne oraz osobiste zainteresowania naukowe autora. Forma i treść opracowania powinny nie tylko ułatwić przyswajanie wiedzy, ale samo prawo pracy zainteresować swoją różnorodnością, a przede wszystkim praktycznym znaczeniem (użytecznością) nie tylko studentów, lecz także pracowników i pracodawców.

Przedmiotem niniejszej monografii jest związek pomiędzy rozwojem gospodarczym i konkurencyjnością gospodarek a edukacją. Studia na ten temat odgrywają we współczesnej gospodarce ważną rolę. Problematyka ta jest złożona i wielowątkowa. Może i powinna być postrzegana w wymiarze ekonomicznym, politycznym oraz instytucjonalnym, ale także kulturowym i historycznym. Wzrost gospodarczy można zdefiniować jako ekonomiczny proces rozszerzania zdolności produkcyjnych gospodarki narodowej oraz powiększania podstawowych wskaźników ekonomicznych. Najczęściej chodzi więc o przyrost realnego produktu narodowego brutto (PNB) lub produktu krajowego brutto (PKB). Przez rozwój gospodarczy rozumiemy natomiast najczęściej – obok zmian ilościowych – jakościowe i strukturalne przekształcenia w gospodarkach, będące następstwem wzrostu gospodarczego. W przeciwieństwie do wzrostu, który z reguły odnosi się do pojedynczego, ściśle określonego zjawiska (przyrostu jednej wielkości gospodarczej), rozwój to zwiększanie się wielu wskaźników życia gospodarczego oraz parametrów pozagospodarczych. Cechą rozwoju jest jego złożoność. Dzieje myśli ekonomicznej ukazują ewolucję myślenia na temat procesów rozwojowych w gospodarce. Współcześnie kwestią kluczową staje się przy tym rozwój zrównoważony (połączenie spojrzenia ekonomicznego, ekologicznego i społecznego) oraz rozwój integralny (pojmowany w kontekście uwzględniającym wielostronny i całościowy rozwój każdego człowieka i całego człowieka, z uwzględnieniem również aspektów etycznych, instytucjonalnych i kulturowych). Z pojęciem rozwoju ściśle koresponduje koncepcja konkurencyjności. W literaturze najczęściej przyjmuje się, że jest to zdolność do skutecznego przeciwstawienia się konkurencji oraz zdolność podmiotów do długookresowego, efektywnego wzrostu i rozwoju. Może być rozpatrywana na poziomie przedsiębiorstwa, branży, regionu, kraju, a nawet wielkich bloków regionalnych i międzynarodowych. Konkurencyjność zależy nie tylko od wyposażenia w zasoby, lecz także od jakości instytucji, innowacyjności czy też realizowanej polityki społeczno-gospodarczej .Międzynarodowa przewaga konkurencyjna określana jest przez wyposażenie kraju w następujące zasoby czynników: ludzkie, rzeczowe, kapitałowe, wiedzy oraz infrastrukturę. Obok zasobów konkurencyjność zależy jeszcze od efektywności ich wykorzystania oraz realizowanej polityki gospodarczej i uwarunkowań instytucjonalnych. Jednocześnie rośnie zainteresowanie znaczeniem zaufania i kapitału społecznego oraz jakości instytucji. Przewaga konkurencyjna jest więc postrzegana bardziej jako pochodna wysiłku społecznego aniżeli tylko wyposażenia w zasoby. Mówiąc o zasobach, nie bez znaczenia jest kwestia ich jakości, a zwłaszcza jakości kapitału ludzkiego i społecznego.